بازگشت به خویشتن

به نام خدا
... شاید روزگاری برسد که همه چیز را بفهمم . و هیچ سوالی در ذهن برای پرسیدن
نداشته باشم.آن روز نزدیک تر از آن است که فکرش را میکنم. بی صبرانه منتظرم...

... گاهی اوقات دردها و مشکلات خودمون را اونقدر بزرگ و غیر
قابل تحمل می بینیم که همه چیز را فراموش می کنیم. انگار یاد گرفتیم که همیشه
کمبودها و ضعف ها رو ببینیم. انگار ناشکری جزئی از اخلاقیاتمون شده  ، حتی ممکن هست متوجه هم نشیم. تا حالا فکر
کردی؟!
وقتی پای درد و دل آدم های واقعا دردمند میشینیم تازه می فهمیم که داشته هامون
خیلی بیشتر از نداشته هامون ارزش دارن. تازه می فهمیم که چقدر تو لحظه لحظه های
زندگی مون، ناشکر بودیم.تازه می فهمیم ، بعضی داشته هامون که اصلا به چشممون هم
نمیاد ، برای بعضی ها ، شده یه آرزوی دست نیافتنی.